Po długich przygotowaniach oraz sprawdzaniu prognoz pogody nadszedł czas naszego wyjazdu. Należy przyznać że nie miałam zanadto sporych oczekiwań. Czas mojego pobytu w Zakopanem nakładał się w przeważającej większości na deszczowe dni, a w owym czasie wiele atrakcji traci własny urok. Główny dzień okazał się jednak pogodny i upalny. Moim pierwszym celem było słynne Morskie Oko, leżące daleko w Tatrach Wysokich. Z uwagi na ogromne korki w mieście, bus, który miał zawieźć mnie na Palanicę Białczańską, skąd wychodził szlak, odjeżdżał z Dworca Głównego.
Czekał mnie w następstwie tego, jak i wielu innych turystów, dodatkowy spacer. Po potrąceniu trzydziestu kilometrów wysiadłam na parkingu w Polanicy. Ku mojemu zdziwieniu nie było znaczących kolejek przy wejściu na szlak, pomimo sezonu turystycznego – markiza do kampera. Pośród opuszczonych wędrowców zaprawionych w długich szlakach, rodzin z dziećmi oraz eskapad ruszyłam asfaltową drogą wśród lasu. Pomimo że szlak nie nastręczał jakichkolwiek trudności, trasa była męcząca.
Ogromna temperatura oraz dziewięciokilometrowy odcinek w znacznej większości wznoszący się pod niewielkim kontem sprawiały, iż wielu podróżników robiło postoje na okolicznych ławkach. Morskie Oko przywitało mnie chłodnym orzeźwiającym powietrzem oraz tłumem wędrowców, admirujących tajemniczy krajobraz z balkonu schroniska. Nie przepadam za zatłoczonymi miejscami wobec tego ruszyłam spokojnie dalej okrążając jezioro. Po chwili gwar ucichł oraz wolno było w pełni podziwiać potęgę gór oraz głęboki błękit wody. Czar tego miejsca zostaje niezmienny pomimo upływu czasu. Chyba za to naturalnie uwielbiam góry.
